Οι γρανάτες (αγγλ. garnet) είναι ομάδα πυριτικών ορυκτών με γενική χημική σύσταση

A₃B₂(SiO₄)₃, όπου:

Α = ασβέστιο, σίδηρος, μαγνήσιο, μαγγάνιο
Β = αργίλιο, σίδηρος, χρώμιο, μαγγάνιο

ενώ σε περισσότερο σπάνιες παραλλαγές μπορεί να είναι τιτάνιο, βανάδιο, ζιρκόνιο και πυρίτιο.

Το όνομα γρανάτης προέρχεται από τη λατινική λέξη "grantum", η οποία αποδίδεται ως «ρόδι». Η ονομασία αποδόθηκε λόγω της ομοιότητας των κρυστάλλων με τους σπόρους του καρπού τόσο σε σχήμα όσο και σε χρώμα. Παλαιότερη ονομασία τους (κατά την αρχαιότητα) ήταν «ανθράκιον», όρος που χαρακτήριζε όλα τα ερυθρού χρώματος ορυκτά.

Μολονότι η ευρεία αντίληψη είναι ότι όλοι οι γρανάτες είναι κόκκινοι, αυτό δεν αληθεύει. Τα περισσότερα μέλη έχουν πράγματι ως χρώμα αποχρώσεις του ερυθρού, ωστόσο παρατηρούνται όλα τα χρώματα (με εξαίρεση το μπλε), ενώ ο ουβαροβίτης είναι κατά κύριο λόγο σμαραγδοπράσινος.

Οι γρανάτες διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες:

* Πυραλσπίτες:
o Πυρωπό
o Αλμανδίνης
o Σπεσσαρτίνης (Σπεσσάρτινος)
* Ουγρανδίτες
o Ουβαροβίτης
o Γροσσουλάριος
o Ανδραδίτης

Τα ονόματα των κατηγοριών προέρχονται από τα δύο πρώτα γράμματα των μελών τους [2]

Λιγότερο γνωστά (και διαδεδομένα) μέλη των γρανατών είναι τα εξής:

• Κνορρινγκίτης (Knorringite, Mg₃Cr₂Si₃O₁₂)
• Καλντερίτης (Calderite, (Mn,Ca)₃(Fe³⁺,Al)₂Si₃O₁₂)
• Ματζορίτης (Majorite, Mg₃(Fe,Al,Si)₂Si₃O₁₂)
• Γκολντμανίτης (Goldmanite, Ca₃(V,Al,Fe³⁺)Si₃O₁₂)
• Κιμζεΐτης (Kimzeyite, Ca₃(Zr,Ti)₂(Si,Al,Fe³⁺)Si₃O₁₂)
• Μοριμοτοΐτης (Morimotoite, Ca₃TiFe³⁺Si₃O₁₂)
• Σορλομίτης (Schorlomite, Ca₃(Fe³⁺,Ti)₂(Si,Ti)₃O₁₂)^[3]
• Χιμπσίτης (Hibschite, Ca₃Al₂(SiO₄)₃ - x(OH)_4x (με x από 0,2 ως 1,5))
• Κατοΐτης (Katoite, Ca₃Al₂(SiO₄)₃ - x(OH)_4x (με x από 1,5 ως 3))^[4]

Οι γρανάτες προέρχονται κατά κύριο λόγο από μεταμορφωμένα πετρώματα, (γνευσίους σχιστολίθους και μεταμορφωμένους εξ επαφής ασβεστολιθικούς σχηματισμούς (skarn)), απαντούν, ωστόσο, και σε αρκετά μαγματογενή. Εξαλλοιώνονται προς τάλκη, χλωρίτες, σερπεντίνη και ασβεστίτη.

Παραγενέσεις και λοιπές ιδιότητες, καθώς και εμφανίσεις στα επιμέρους λήμματα.

Ανευρίσκονται σχεδόν παντού στον κόσμο. Στην Ελλάδα απαντώνται στα νησιά Σύρο, Σέριφο και Σίκινο, στο ορυχείο «Μαδέμ Λάκκος» των μεταλλείων Κασσάνδρας, την Αλιστράτη Σερρών και τις περιοχές «Κιμμέρια» και «Λευκόπετρα» της Ξάνθης.

Λόγω της υψηλής σκληρότητάς τους χρησιμοποιούνται κυρίως ως λειαντικά μέσα. Οι πολύ διαυγείς και έγχρωμες ποικιλίες χρησιμοποιήθηκαν από την αρχαιότητα στην κοσμηματοποιία, ενώ είναι και αντικείμενο συλλογής από συλλέκτες ορυκτών.Πηγές

* Τμήμα Γεωλογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
* Mindat.org
* Galleries.com
* Webmineral.com
* Minerals.net

Δείτε επίσης

* Κατάλογος ορυκτών

Βιβλιογραφία

* James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244
* Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X
* Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372

Σημειώσεις

1. ↑ Εξαιρείται ο αλμανδίνης, η σκληρότητα του οποίου φθάνει το 8,5.
2. ↑ [www.gmhonline.org/newsletter/newsletter.pdf Gem & Mineral Hunters of Virginia]
3. ↑ Να μη συγχέεται με τον σορλίτη, ποικιλία μαύρου τουρμαλίνη.
4. ↑ Τα δύο τελευταία μέλη χαρακτηρίζονται ως «υδρογρανάτες».

Ορυκτολογία, Mineralogy