Νοσηλευτική είναι η τέχνη και επιστήμη υγείας που ασχολείται με την καθημερινή και λεπτομερή φροντίδα των ατόμων, της οικογένειας και της κοινότητας για τη πρόληψη, διατήρηση και αποκατάσταση της υγείας σε όλο το φάσμα των φυσιολογικών βιοψυχοκοινωνικών λειτουργιών της. Ο νοσηλευτής ή η νοσηλεύτρια συνεργάζεται στενά με τον ιατρό και εφαρμόζει στη πράξη τις ιατρικές οδηγίες. Ο νοσηλευτής μπορεί να ασχολείται από την απλή χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής και την διαλογή ασθενών, μέχρι παροχή βοήθειας στον ιατρό, κατά την αντιμετώπιση σοβαρών τραυμάτων ή χειρουργικών επεμβάσεων.

Νοσηλευτική Εκπαίδευση

Για την απονομή του τίτλου Νοσηλευτή θα πρέπει (στην Ελλάδα) ο ενδιαφερόμενος να δώσει Πανελλήνιες Εξετάσεις για την εισαγωγή του σε ένα από τα Τμήματα Νοσηλευτικής των Τ.Ε.Ι. και Α.Ε.Ι. ή στη Στρατιωτική Σχολή Αξιωματούχων Νοσηλευτών. Οι σπουδές διαρκούν 4 χρόνια και απονέμεται ο τίτλος Πτυχιούχος ή Διπλωματούχος Νοσηλευτής. Οι Πτυχιούχοι Νοσηλευτές έχουν δυνατότητα για Μεταπτυχιακές Σπουδές (MSc in Nursing) και Διδακτορικές Σπουδές (PhD in Nursing) σε Ελλάδα και χώρες του εξωτερικού (μετά από ανάλογη διαδικασία ισοτίμισης πτυχίου).

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 5§2 Α του Νόμου 1579/1985, από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου καθιερώνεται ο επαγγελματικός τίτλος του νοσηλευτή και νοσηλεύτριας στους πτυχιούχους ή διπλωματούχους των:
α) Τμημάτων νοσηλευτικής T.Ε.Ι.
β) Νοσηλευτικών τμημάτων A.Ε.Ι.
γ) Τέως ανώτερων σχολών αδελφών νοσοκόμων επισκεπτριών αδελφών νοσοκόμων, αρμοδιότητας Υπουργείου Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Κ.Α.Τ.Ε.Ε.
δ) Ισότιμων σχολών αλλοδαπής των αντίστοιχων σχολών α, β, γ.

Στην Ελλάδα ο Νοσηλευτής/ρια μπορεί να κάνει και εξειδίκευση, όπως ορίζει ο νόμος 1579/1985 στο Άρθρο 5, σε μια από τις εξής ειδικότητες:
- Παθολογική Νοσηλευτική.
- Χειρουργική Νοσηλευτική.
- Παιδιατρική Νοσηλευτική.
- Νοσηλευτική Ψυχικής Υγείας.

Νοσηλευτικές Θεωρίες

Η θεωρία σε μια επιστήμη εξασφαλίζει την επαγγελματική αυτονομία κατευθύνοντας την εκπαίδευση, την άσκηση και την έρευνα σε κάθε επάγγελμα. Το φαινόμενο που μελετά η Νοσηλευτική Επιστήμη είναι η νοσηλευτική πράξη, ο άνθρωπος, το περιβάλλον και η υγεία. Οι νοσηλευτικές θεωρίες περιλαμβάνουν διάφορες διαστάσεις σε θέματα όπως: 1) Ο ορισμός του ατόμου, της νοσηλευτικής, της υγείας, του περιβάλλοντος και τις σχέσεις μεταξύ τους, 2) Περιγράφουν τις νοσηλευτικές δραστηριότητες, 3) Κατανόηση της μοναδικότητας του ατόμου και των αντιδράσεών του προς το στρες και την ασθένεια, και 4) Βασικές επιστημονικές αρχές ως αφετηρία για την διατύπωση των νοσηλευτικών αρχών.

Αντιπροσωπευτικές Νοσηλευτικές Θεωρίες είναι:

* Θεωρία του περιβάλλοντος της Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ (1859)
* Ψυχοδυναμική Θεωρία της H. Peplau (1952)
* Τυπολογία νοσηλευτικών προβλημάτων της F. Abdellah (1960)
* Θεωρία των ατομικών αναγκών της V. Henderson (1964)
* Διαπροσωπική θεωρία της J. Travelbee (1966)
* Συστηματική συμπεριφορά της D. Johnson (1968)
* Αμοιβαιότητα ανθρώπου περιβάλλοντος της M. Rogers (1970)
* Διαπροσωπικά συστήματα της I. King (1971)
* Θεωρία ελλείμματος αυτοφροντίδας της D. Orem (1971)
* Διατήρηση ενέργειας και ακεραιότητας της M. Levine (1973)
* Θεωρία της προσαρμογής της C. Roy (1976)

Βιβλιογραφία

1. Αφροδίτη Χρ. Ραγιά. Βασική Νοσηλευτική: Θεωρητικές και Δεοντολογικές Αρχές, Αθήνα 2000, ISBN 960-90031-0-9

Κατάλογος ιατρικών γνωστικών πεδίων

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License